خواستیم بگوییم:

گوش شنیدن نداریم و حرفی برای گفتن، گذشته را خوب نخواندیم و آینده را هم خوب ننوشتیم.

دیروز را ویران کردیم و فردایی هم نساختیم، آینده سوز شدیم و آینده ساز خیر!

مدرنیته تحقق نیافته ایم و مدنیت دهاتی وار، نه به غربت غرب دچاریم و نه به اشراق شرق ره یافتیم.

شکارچیان رویا بودیم، شکار رویای دیگران شدیم.

نه واقعا خوابیدیم و نه حقیقتاًبیدار شدیم ...

ولی میخواهیم با عبور از کلمه به درون کلمات سری بزنیم و در جستجوی معنا در بدر شویم.

حرف زدن در مورد حروف سخت است چرا که گذشته کلمات حالی دارد و آینده شان شأن دیگر!

وقتی به فردا میاندیشی خود را به آینده نزدیک میکنی و از گذشته دور میشوی اینجاست که دوری، دوستی میاورد.

اگر بخواهی در دیروز بمانی به فردا نخواهی رسید، قطار آینده فقط در ایستگاه فرداها میایستد و فرداهای گذشته، دیروزند.

کاش اینگونه میشدیم! کاش آنگونه بشویم!

یکی حسرت و دیگری غبطه، فاصله بین هست باید،بودن و شدن، همین جاست.

هر دوره ای از تاریخ انسان زیر نفوذ مجموعه مشخصی از ایده ها یا اندیشه ها بوده و پذیرش آنها نیازمند انقلابی در ذهنیت است.

باید پرسید، منشاء ایده های غالب عنصر آینده کدام  است؟

چه کسانی جامعه فردا را شکل میدهند؟

و از کجا باید آغاز کرد؟!

مسئولیت ایجاد تحول بر دوش کیست؟

نه، نه اینکه گذشته را دور بیندازیم، نه فراموش کنیم، یا از یاد ببریم نه، هویت فراموش نشدنی نیست.

گذشته را گذشتگان ساختند و امروز هم میشود آینده را ساخت.